ادبیات مدرن جهان، چشم و چراغ 66 (پسری که اسب آتیلا را ربود)

پشت جلد کتاب آمده است:

«... برای آدمهایی که شیفته ی شورشند و از بی تفاوتی در برابر هشدارهای روح نقادشان عاجز، اسارت طولانی مدت کارگر نمی افتد: شورشگر را چندین سال در قفسی محبوس کن؛ یا از آن می گریزد یا با زبردستی تمام و یا با کمک خرت و پرت های دم دستش خودش را می کشد و یا وقت گذشتن از میله های آهنین بر اثر تکه پاره شدن بدنش می میرد. مشکل اصلی اما طبیعت زایای این عصیانگران است؛ طبیعتی که در بطن آگاهی بشر جا خوش کرده: یکیشان که می میرد، دو تای دیگر جای خالی اش را پر می کنند... تصور کن بتوانم کلید همهی سلول ها را بسازم. تصور کن سالیان سال در انتظار بمانیم، سالیان متمادی و سپس آنگاه که جهان به پنهان کردن این آدم ها پشت میله ها خو کرده، آنگاه که سنت و راحت طلبی به تمامی محذوفين، تمامی ستمدیدگان، تمامی محبوسین حقنه شده و آنان را بدل کرده به محصول یک نظام اجتماعی ذخیره سازی همگانی، به نسلی از حیوانات خانگی، به نژادی از مبلمان و مومیایی های آن زمان و فقط و فقط آن زمان آزادشان خواهیم کرد.» دست آخرمی گوید: « برادر جان جهان از آن ما خواهد بود.» 
پسری که اسب آتیلا را ربود دومین رمان ایبان رپیلا نویسندهی معاصر اسپانیایی است. او پس از کتاب اولش - یک کمدی پلید - اینک به سراغ روایتی استعاری از دو برادر به نامهای کوچک و بزرگ رفته که در چاه ویلی گرفتار شده اند و از هر آنچه دور و برشان هست تغذیه میکنند تا در کشاکش برای بقاء با جنون بجنگند و تسلیم تاریکی نشوند. 

قسمت هایی از کتاب پسری که اسب آتیلا را ربود

 می گوید: «انگار خلاصی از این جا محال است.» و پشت بندش این را: اماخلاص خواهیم شد. جنگل از جانب شمال با رشته کوهی هم کنار و با دریاچه هایی چنان عظیم محاط است که گویی اقیانوس اند. در میانه ی جنگل چاهی است. بیش وکم هفت متری عمق دارد و جداره های نامنظم ش دیواری است از خاک نم دارو ریشه، دیواری که به سان هرمی توخالی و بی سراز دهنه باریک و از ته پهن می شود. بسترش آب کدری را در گلو غرغره می کند که از شریان های دوردست تا دهلیزهای روانه به سمت رودخانه جاری اند و ته نشین گل آلودی به جا می گذارد که هرگز سرباز ایستادنش نیست و گل ولایی که حباب ها خالدارش کرده اند و تلاشی شان عطر اکالیپتوس ها را به هوا باز می گرداند و...