پشت جلد کتاب آمده است:

ادنتا صدای جیغ را از طبقه بالا شنید. تازه به خانه آمده بود و بچه ها را که همراهش بودند، فرستاده بود بیرون توی کوچه که بازی کنند و تا صدایشان نکرده است، برنگردند. می شنید که مرد صدایش را بالا برده بود. دخترک جیغ می کشید و التماس می کرد. صدای دادوبیداد را شنید و صدای شکستن چیزی را، و بعد با عجله از پله ها بالا رفت. ادنتا با خودش فکر کرد که من رو هم می کشه و از وحشت این فکر، پاهایش سست شد و خواست برگردد که جیغ خیلی بدی شنید. سرش را پایین انداخت وارد اتاق شد و انیس را بالای سر سیبلا دید. انیس دخترک بیچاره را زیر مشت و لگد گرفته بود. وقتی انیس خودش را جمع و جور کرد و بی آنکه به او نگاه کند از اتاق بیرون رفت، ادتا نهایت خشم و غضب را در چهره مردک مست دید. دومین چیزی که دید سیبلا بود که کتک خورده و داغان کف اتاق افتاده بود. قطره های خون مثل بارانی تیره همه جا ریخته بود. درست نمی دانست خون از لای دندان هایش شره می کرد یا از سروصورتش. ادنتا سرش به دوران افتاد و از حال رفت. چند لحظه بعد به خودش آمد، سرپا ایستاد و با خودش گفت ادنتا، تو حالت خوبه. 

پشت جلد کتاب آمده است:

گروه هایی از جوانان در خیابانها دوره میگشتند تا مرده ها را جمع کنند. آنها مبل های فاخر، تابلوهای نقاشی قدیم، کتاب های خطی گرانبها، آلات موسیقی و ظروف نقرهی ارزنده داشتند، ولی حالا به زحمت در برفها راه می رفتند، پاهاشان را به کهنه پیچیده بودند و لباس هاشان پاره پاره بود. 
جوانان روشنفکری بودند که در بهترین دانشگاه های اروپا تربیت شده و تعلیم دیده بودند. همه ژنده پوش و گرسنه بودند و تنشان پر از شپش بود و هنوز از زخمها و فحشهایی که خورده بودند درد می کشیدند. با این همه، نوری زیبا چهره شان را روشن می داشت: در چشمانشان اراده ای استوار برای به داد هم رسیدن در فقر و مذلت عظیم ملتشان خوانده می شد و از حرکاتشان و نگاهشان ندایی شریف و مصمم حاکی از مبارزه جویی مفهوم بود. من می ایستادم و نگاهشان می کردم و به ایشان می گفتم: « شما روزی آزاد خواهید شد، آری، روزی آزاد و خوشبخت خواهید شد. » قربانی روایتی وحشتناک و بی رحمانه است از تجربه ی مالاپارته از اروپای تکه تکه و نابودشده طی سالهای جنگ جهانی دوم. او یادداشتهای مخفیانه اش را بعد از جنگ منتشر کرد که با اقبالی گسترده روبه رو شد.