مصاحبه های کوتاه با مردان کریه

کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه
در مواجهه با زندگی و آثار «دیوید فاستر والاس» در وضعیتی بینابینی درمی‌مانیم. یکی از این جهت که درباره‌ی نویسنده‌ی جوانمرگی حرف می‌زنیم و می‌گوییم ای کاش در 46 سالگی به زندگی خودش خاتمه نداده بود و هم‌چنان در ژانرهای مختلف ادبی شگفت‌انگیزترین متن‌های دوران‌ را برای‌مان می‌نوشت و از طرفی دیگر می‌توانیم این نکته را هم به یاد بیاوریم که مگر والاس در همین 46 سال بیشتر از چند ده سال بسیاری دیگر رمان، داستان کوتاه، جستار و مقاله ننوشت و چرا به انتخاب او احترام نگذاریم و مرگ‌اش را نیز بخشی از ماجرای نوشته‌هایش ندانیم؟ همین کتاب «مصاحبه‌های کوتاه با مردان کریه» یکی از نمونه‎‌ترین کارهای اوست برای اثبات همه‌ی آن‌چه «دیوید فاستر والاس» بود! مجموعه داستانی مستقل که در سال 1999 منتشر شد و رفت میان یکی از بهترین خاطره‌های قرن بیستم جا گرفت. داستان‌های این کتاب، روایت‌های دیگری از همان جهان‌بینی و منظر شوخ و تلخ به جهان‌اند با شخصیت‌هایی که روزمرگی، منفعت‌طلبی و فردگرایی در همه‌ی تاروپودشان تنیده شده است. مردمی عادی که چیزهایی غیرعادی درون‌شان فقط در مواجهه‌ی حقیقی با خودشان معلوم می‌شود و احساسات متناقض بسیاری در دیگران مقابل‌شان، خودشان و مخاطبان داستان‌ها برمی‌انگیزند، آن هم شاید به این دلیل که والاس به خوبی کاری که جهان فروشده در روزمرگی‌ها، حماقت‌ها، بلاهت‌ها، سودگرایی‌ها و بازاری‌بازی‌ها با ما کرده‌است و آن چیزی که به آن تبدیل شده‌ایم را از طریق روایت داستان همین آدم‌ها، به روی‌مان می‌آورد. «مصاحبه‌های کوتاه با مردان کریه» را به قصد نیشتری که باید روزی به خودمان می‌زدیم هم می‌شود خواند و البته لذتی دردآلود هم نصیب برد!

دیوید فاستر والاس (به انگلیسی: David Foster Wallace) (زاده ۲۱ فوریه ۱۹۶۲ - درگذشته ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۸) نویسندهٔ رمان و داستان‌های کوتاه و جستارنویس آمریکایی بود. او همچنین استاد دانشگاه پومونا در کلارمونت، کالیفرنیا و مقاله‌نویس بود. بیشترین شهرت والاس به خاطر رمان شوخی بی‌پایان (۱۹۹۶) بود که در سال ۲۰۰۶ توسط مجلهٔ تایم به عنوان یکی از «۱۰۰ رمان برتر انگلیسی‌زبان از سال ۱۹۲۳ تاکنون» معرفی شد.بسیاری او را جزو خلاق‌ترین نویسندگان معاصر می‌دانستند.