فلسفه دریدا

پشت جلد کتاب آمده است:

دریدا در گفت و گویی با الیزابت وبر خاطرنشان می کند که «من فقط یک پروژه دارم. .... اشتیاق من در وهله اول این نیست که اثری فلسفی یا هنری بیافرینم، بلکه این است که خاطره را حفظ کنم» . او اظهار می کند که سنت فلسفی همواره بر حسب نوعی غایت شناسی حافظه درباره هویت می اندیشد. غایت شناسی حافظه از نظر دریدا بدین معناست که می توان گذشته را در کلی سازوار بازیابی و یادآوری کرد. اما او این یادآوری را ممکن نمی داند، از این رو از «ویرانی حافظه» یاد می کند و کار خود را متوجه ردهای شبح وار گذشته و خاطرات می کند: حفظ گذشته و گشودن آن به مخاطرات آینده در کار دریدا این حفظ خاطره با مفهوم سوگواری گره خورده است. برای دریدا سوگواری ما فقط به دوران از دست دادن عزیزمان ختم نمی شود، بلکه او در حالی که عمل سوگواری را نه به حفظ دیگری و نه به رهاکردنش تقلیل می دهد، می خواهد هم دیگری را حفظ و هم او را رها کند: « سوگواری یعنی درونی کردن دیگری مرده، اما سوگواری برخلاف این نیز هست. ... من چون می خواهم آنچه را از دست میدهم حفظ کنم، نمی توانم سوگواری ام را کامل کنم. در عین حال، شایسته ترین کاری که می توانم انجام دهم سوگواری و بدین ترتیب از دست دادن آن است. چون من به یاری سوگواری آن را درون خودم حفظ می کنم. و این است منطق مهیب سوگواری که من همیشه از آن سخن می گویم و همیشه دغدغه ام بوده است.» متون دریدا، به عنوان اعمال سوگواری، مملو از بقایای سوخته و خاکسترها، اشباح و ویرانه ها هستند. او می خواهد خاکسترها و ردهای خاطرات را گرد هم آورد و تفسیر کند. افزون بر این از نظر دریدا ما سوگواریم، چون هرگز نمی توانیم گذشته را احیا کنیم: « اگر ویرانی حافظه گواهی است بر این که احیای روزگار رفته امری ناممکن است، پس عمل سوگواری نیز اشتیاقی برای حفظ و نگهداشت روزگار رفته است تا به آن حیاتی دوباره ببخشیم.» 
عمل سوگواری، مانند باقی مانده ای نیم سوخته از یک عکس، شاهدی است از روزگار از دست رفته ای که دیگر نمی توانیم آن را از بقایای سوخته تاریخ احیا کنیم، اما با وجوداین از ما می طلبد که راوی داستان و حکایتش باشیم و آن را به آینده بگشاییم. در کتاب حاضر نویسندگان خوانشی نو از فلسفه دریدا براساس مفاهیمی همچون خاطره، سوگواری، تجربه امر ناممکن و مرگ ارائه می کنند. 
- از مقدمه مترجم