آب باریکه ها

  غربت، نزدیکانمان را همچون جامه‌ای از تنمان جدا می‌کند و کسانی دیگر را به جایشان می‌نشاند بدون‌ پیوند خونی، بی‌آنکه زاده‌ی یک مادر باشیم. غربت زبان مادری‌مان را شخم می‌زند تا بذر کلماتی تازه که با تکلف به زبان می‌آوریم، در آن بکارد. غربت گذشته را از ما می‌گیرد و در خمره‌های فراموشی می‌چپاند؛ درست همان‌طور که خیار و هویج و موسیر را ترشی می‌اندازیم‌. سر بزنگاه بوهای تند را در اطراف می‌پراکند، ما نیز انگار تکه‌ای از وجودمان را گم کرده باشیم، در پیرامون چشم می‌چرخانیم. غربت غبار دل‌های ما را می‌تکاند، درست همان‌طور که اول‌ بهار فراش‌های قلچماق، فرش‌ها را کف پیاده‌روها پهن و غبارگیری‌ می‌کنند. دل‌های ما هم‌ لگدمال می‌شود. غربت ما را از غبار خاطرات و گرد دلبستگی‌ها می‌رهاند و به گرمابه می‌برد تا سبک کند، اما گرد و غبار در نم آب گل می‌شود و می‌ماسد و کبره می‌بندد بیخ گلویمان.

دل غربت، اما گاه برای ما می‌سوزد. می‌گذارد در سنگینی سکوت زورآزمایی دست به تقلب ببریم و به توشه‌ای که با خود آورده‌ایم چنگ بزنیم، مشروط به این‌که در نظام غرق در خوشبختی خلل و خدشه‌ای وارد نشود.

كتاب :#آب_باريكه_ها
نويسنده :#انعام_كجه_جي
مترجم :#محمد_حزبايي_زاده
ناشر :#هيرمند
#رمان_خارجي

برای سفارش كتاب به صورت آنلاین به لینک زیر مراجعه فرمایید.
https://ketabsara.co/Product/41780/آب-باریکه-ها
@ketabsarabushehr