تاریخ فکری ایران معاصر

پشت جلد کتاب آمده است:

این کتاب حاصل پژوهشی است که با همکاری بیست وشش پژوهشگر بین سال های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۶ شمسی انجام شده است. این پژوهش مشخصا یک «تاریخ نگاری فکری» برای سه دوره در تاریخ نیم قرنه ایران معاصر، یعنی سال های ۱۳۰۰-۱۳۲۰، ۱۳۲۰-۱۳۳۲، و ۱۳۳۲-۱۳۵۷ شمسی است. «تاریخ نگاری فکری»، دوران تاریخی را بر حسب اندیشه ها و جریان های فکری می شناسد و می شناساند. «تاریخ نگاری فکری» (Intellectual History)، که تاریخ «جریان های فکری» در دوره های زمانی محدود و معین است، با «تاریخ عقاید» (History of Ideas)، که اندیشه ها را در یک سیر زمانی از حیات یک جامعه می کاود، متفاوت است. «تاریخ نگاری فکری» ساحت عصری اندیشه ها را تجزیه و تحلیل و تبیین می کند و بدین ترتیب گونه ای معنا کاوی برای یک برهه تاریخی از زندگی یک جامعه است که می تواند در خدمت تعمیق تاریخ - آگاهی در آن جامعه قرار گیرد. آنچه در این کتاب به صورت پرسش و پاسخ درباره آراء وافكار صاحبان فکر و دغدغه در دوره های تاریخی ایران معاصر آمده است این است که چگونه میتوان نشان داد که نسبت «تفکر» و «بودن» آدمی، از یکسو، و نسبت «بودن» با «زمان»، از سوی دیگر، به طور بنیادینی حیثیت تاریخی تفکر، و نیز حیثیت فکري تاريخ را بر می سازند؟ چه، «تاریخ» را از «بودن» و «بودن» را از «اندیشیدن» گریزی نیست. زندگی نسلها در تاریخ هر آنچه بوده و هست، در بودن خود همیشه «فکری» بوده است. پس، «بودن» آدمی با زمان و با تفکر عجین است. لذا، «خودشناسی تاریخی» یعنی اندیشیدن به «خود» آنگونه که بوده و شده است، و در عین حال، می توان اندیشید که «زین پس چگونه می توان بود؟» ؛ و بدینسان، شاهد پیوند بنیادین «تفکر»، «تاریخ» و «اخلاق» بود.. 




Intellectual history of contemporary Iran
کتابهای مرتبط

یک بررسی بنویسید

توجه : HTML بازگردانی نخواهد شد!
    بد           خوب