فنون شعر و کالبدهای پولادین آن

پشت جلد کتاب آمده است:

مهدی حمیدی شیرازی ، سال ۱۲۹۳ در شیراز به دنیا آمد. پدرش سید محمد حسین ثقه الاسلام شیرازی ، شاعر، بازرگان و نماینده دوره اول مجلس شورای ملی بود. مهدی دوران دبیرستان را در شیراز گذراندو لیسانس خود را در رشته ادبیات از دانشگاه تهران اخذ کرد و سپس به استخدام آموزش و پرورش در آمد و شغل معلمی را برگزید. اولین مجموعه شعرش را در سال ۱۳۲۱ با عنوان «از یاد رفته» منتشر کرد که تماما در قالب غزل بود. حمیدی شاعری بود که در جبهه مخالف نیما یوشیج و نوگرایان ایستاد و در پایان سال ۱۳۲۱ دومین دفتر شعرش را به نام «عصیان ، به دست چاپ سپرد. در دوران معلمی عاشق یکی از دانش آموزان خود شد و غزل معروف « گر تو شاه دخترانی من خدای شاعرانم» را سرود که نام حمیدی را بر سر زبان ها انداخت و همین شعر بود که شاملو، آن را دستمایه دفاع از نیما و جریان شعر نو قرار داده و او را به سخره گرفت. حمیدی در سال ۱۳۲۴ قصیده « مصاحبه با نیما پیشوای نوپردازان » را منتشر کرد که در جبهه شاعران کلاسیک و مخالفان نیما او را در صف اول قرار داد. حمیدی بعد از شهریور ۲۰ با قصاید حماسی وار پیرامون شرایط نابسامان سیاسی و اجتماعی ایران و در حمله به اشغالگران بیگانه و جدایی خواهان آذربایجان، مورد توجه خاص و عام واقع و به او لقب « شاعر ملی » داده شد. حمیدی دکترای زبان و ادبیات فارسی را در سال ۱۳۲۵ از دانشگاه تهران گرفت. دکتر حمیدی در تیرماه سال ۱۳۶۵ چشم از جهان فرو بست و در حافظیه شیراز به خاک سپرده شد.