پشت جلد کتاب آمده است:

تاریخ روابط ایران و آمریکا از ۱۳۵۸ یا حتی از ۱۳۳۲ شروع نشده است. این تاريخ صدها سال قبل تر شروع شده است؛ زمانی که ایالات متحده هنوز یکی از مستعمره های بریتانیا بود و ایران در جهان خارج به امپراتوری پارس یا پرشیا شهرت داشت. این رابطه با چیزی به مراتب جالب تر از گروگانگیری و اتهامات دوجانبه بر سر «گناهان کبیره» شروع شد.

در دهه ۱۷۹۰ میلادی، توماس جفرسون و جان کوئینسی آدامز، وقتی که در جستجوی منبع الهام و راهنما برای اداره کشور جدید خود بودند، تاريخ پارس را می خواندند. از دهه ۱۸۵۰ تا ۱۹۲۰، روزنامه های ایرانی پی در پی خواننده های خود را ترغیب می کردند تا از الگوی آمریکا بیاموزند و کشورشان را به یک جمهوری مشروطه پیشرو و پررونق تبدیل کنند. در ۱۹۱۹ (۱۲۹۸ شمسی) گزارش هایی از قیام های آمریکایی دوست در خیابان های تهران منتشر می شد. اینجا جایی است که داستان ایران و آمریکا واقعا شروع می شود. این همان چیزی است که اغلب از تمام بحث های ما درباره این موضوع حذف شده است. مدت ها قبل از اینکه دولت ها در تهران و واشنگتن شروع کنند به له کردن انگشتان پای یکدیگر در دورانی که ما در آن زندگی می کنیم - مدت ها قبل از باب شدن استعاره های «شیطان بزرگ» و « محور شرارت»، و پیش از ماجرای مصدق و بحران گروگانگیری - روابط بین این دو کشور تحت تأثیر روح احترام دوجانبه و درک مشترک بود.