در زمان پروانه ها (ادبیات جهان)

معرفی کتاب در زمانه ی پروانه ها اثر خولیا آلوارز
کشور کوچک دومنیکن در آمریکای مرکزی، نقطه ی شروع دوران جدید در کل قاره ی آمریکاست. کریستف کلمب و کشتی هایش در زمان ورود به قاره ی آمریکا، ابتدا در ساحل این کشور لنگر انداختند و شاید همین موضوع نیز باعث شده دومنیکن جمعیتی با اکثریت بالا سفیدپوست و از تبار اسپانیایی داشته باشد، به عکس کشور همسایه ی شمالی اش، هائیتی، که عموما سیاهپوستند. همین تقابل این دو کشور کوچک با مردمانی متفاوت، همواره در تاریخشان ماجراهای بسیاری را موجب شده است. البته در کنار منازعه های مختلف دومنیکن و هائیتی، بیش از سی سال حکومت دیکتاتوری ژنرال تروخیو بر این کشور که با شکنجه و کشتار وحشتناک مردم دومنیکن و حتا مردم هائیتی همراه بود، به دلیل حجم عجیب خشونت، فساد و تجاوز یکی از نقاط تاریک و البته پرماجرای این کشور و حتا قرن بیستم است و به همین دلیل دستمایه ی رمان ها و فیلم های بسیاری قرار گرفته است: از «سور بز» شاهکار «ماریو بارگاس یوسا»ی پرویی تا «در زمانه ی پروانه ها» نوشته ی «خولیا آوارز» که خودش اهل دومنیکن است. کتاب «در زمانه ی پروانه ها» به مانند «سور بز» ریشه در واقعیت دارد ولی بیشتر از آن به واقعیت متعهد است. این کتاب داستان سه خواهر مبارز است با نام خواهران میرابال که زندگی شان از اواخر دهه ی سی قرن بیستم تا روزهای پایانی حکومت تروخیو روایت می شود. خواهرانی که خودخوانده به «پروانه ها» شهره شدند و سال های متمادی با یکی از خونریزترین رژیم های تاریخ دست به مبارزه زدند. «خولیا آلوارز»، کتاب «در زمانه ی پروانه ها» را با روایتی جذاب و در فرمی میان یادداشت، نامه و خاطره نگاری نوشته و قریب به 22 سال زندگی و مبارزه ی زنانی را به داستان درآورده که سردمدار ایستادگی برابر حکمرانی دهشتناکی بودند که هیچکس در آن، حتی لحظه ای امنیت و آرامش نداشت.

 خولیا آلوارز، نویسنده و فعال مدنی و سیاسی متولد 1950 دومنیکن است.

پشت جلد کتاب آمده است:

ماجرای در زمان پروانه ها در کشور دومینیکن و در زمان دیکتاتوری رافائل تروخیو می گذرد. سه خواهر به مبارزه با دیکتاتوری برمی خیزند؛ یکی از خواهران که پیش از همه، مبارزه را آغاز کرده خود را پروانه نامیده و حالا این سه خواهر در میان همگان به پروانه ها شهرت یافته اند. اینجا همیشه از این اتفاق ها می افتد. هر روز و هر شب دست کم یک نفر به گریه می افتد. کنترلش را از دست می دهد و فریاد می زند، هق هق يا ناله و زاری می کند. مینروا می گوید بهتر است راحت باشیم، اما هرگز خودش این کار را نکرده. راه دیگر این است یخ بشوی و هرگز نشان ندهی چه احساسی داری و از فکرهایت حرف نزنی بعد یک روز از اینجا بیرون می روی، آزاد آزاد، اما تازه کشف میکنی قفل شده ای و کلیدش را جایی در اعماق قلبت انداخته ای که نمی شود بیرون آورد.»