همسایه من توتورو

معرفی کتاب همسایه من توتورو اثر هایائو میازاکی
"می" چهار ساله ، در حال وقف دادن خود با یک زندگی جدید بدون مادرش است. او می آموزد که بدون مادرش که در بیمارستان بستری شده کنار بیاید.
یک بعد از ظهر موجودی با ظاهر خنده دار را دنبال می کند ، در حالی که خواهرش در مدرسه است ، او به ناگاه وارد دنیای غریب توتورو می شود.
این اثر جذاب و تخیلی تحت عنوان کتاب «همسایه من توتورو » توسط هایائو میازاکی به نگارش در آمده است.

هایائو میازاکی در 5 ژانویه 1941 در توکیو متولد شد. او کار خود را از سال 1963 به عنوان انیماتور در استودیوی Toei Douga آغاز کرد و پس از آن در بسیاری از کارهای کلاسیک انیمیشن ژاپنی نقش آفرینی کرد.

در سال 1978 ، او اولین سریال تلویزیونی خود را با نام Conan ، پسر در آینده کارگردانی کرد ، سپس در سال 1979 به توکیو فیلم Shinsha نقل مکان کرد تا اولین فیلم خود را با نام Lupine III: The Castle of Cagliostro کارگردانی کند. این کتاب جذاب و خواندنی توسط «سپیده رستمی» به فارسی برگردانده شده است.

هایائو میازاکی (زادهٔ ۵ ژانویه ۱۹۴۱)، کارگردان معروف ژاپنی آثار پویانمایی است. وی علاوه بر کارگردانی، طراح، گرافیست، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده فیلم‌های پویانمایی است. او در پروسه‌ای که بیش از پنجاه سال به طول انجامید، تحسین بین‌المللی را به عنوان آفرینندهٔ فیلم‌های انیمیشن بدست آورد و به همراه ایسائو تاکاهاتا، استودیوی پویانمایی جیبوری را بنا نهاد. موفقیت‌های میازاکی در حد انیماتور والت دیزنی نیک پارک و کارگردان آمریکایی، استیون اسپیلبرگ یا اورسن ولز است. 

قسمت هایی از کتاب همسایه من توتورو
 مادربزرگ رفت در آشپزخانه و کمی آب داخل سطل ریخت و آوردش توی اتاق نشیمن. همان طور که با قدرت با دستمالی خیس زمین را تمیز می کرد، دخترها را نگاه می کرد. شنیدم ریه های مادرتون ضعیف شده و مریضه. برای همین انتظار داشتم دخترهاش هم زرد و زار و ضعیف باشند. اما یه نگاه به خودتون بیاندازید. خیلی سرحال و باهوش به نظر می رسید. می دونید، این خونه برای کسی مثل مادر شما ساخته شده بود تا استراحت کنه و زود حالش خوب شه. خیلی وقت پیش، وقتی من دختر جوونی بودم خدمتکار خونه ی یک زمین دار بزرگ بودم. خانم خونه عین مشکل مادر شما رو داشت. همسرش این خونه رو براش ساخت. می دونید، بیمارستان (شیچی ککویاما) زیاد از این جا دور نیست و به خاطر کمک به بیماران سل معروفه. من هم خیلی به خانم نزدیک بودم. سخت کار می کردم و خیلی رابطه ی خوبی با هم داشتیم و...
 صبح روز کوفته با بقیه صبح ها کاملا فرق داشت. همه قبل از طلوع خورشید بیدار شدند و می خواستند سریع کل موارد لیست را تمام کنند. بعد از صبحانه ساتسوکی بهترین پیراهن می را تنش کرد. لباس مال بچگی های مامان بود. آن را اندازه ساتسوکی کرده بود و ساتسوکی هم در نهایت داده بودش به می. وقتی که می پوشیدش کاملا عوض شد. شاید به خاطر طرح چارخانه قرمز و سبز روشن بود. اما به نظر جدید و به روز می آمد. تاتسو گفت: «می، این لباس خیلی بهت می آد.» می با افتخار گفت: «قبلا مال مامان بوده.» و کلاهش را همراه یک گل روی سرش گذاشت. تاتسو داشت کت وشلوار طوسی رنگش را می پوشید. «نظرتون چیه؟ شبیه استادهای دانشگاه شده م؟» «همم...» ساتسوکی با دقت نگاهش کرد. «خیلی چروکه، نباید اتوش کنیم؟» می گفت: «چروکه.» تاتسو لبخند زد: «یه کم چروک که مهم نیست. مهم پوشیدنشه.» خودش را در آینه میزتوالت مامان با دقت نگاه کرد. کراواتش را این ور و آن ور کرد تا درستش کند.
 در را باز گذاشت و رفت طرف جاده. به ساعت مچی اش نگاه کرد. بعد رفت. ساتسوکی پشتش داد زد: «امشب می بینیمت!» برگشت تو اتاق نشیمن و به ساعت نگاه کرد. «نمی دونم به اتوبوس می رسه یا نه.» می پرسید: «چرا این قدر زود رفت؟» «چون دانشگاه خیلی از این جا دوره.» ساتسوکی نمی خواست دیگر نگران شستن تمام ظرف های آشپزخانه باشد. می توانست وقتی برگشت خانه بقیه شان را بشوید. حالا قسمت سخت روز شروع می شد. وقتی ساتسوکی با یک حوله صورت می را پاک کرد، او غرغرکنان گفت: «الان صورتم رو پاک کردم! الان!» گرفتن دماغ کوچولویش کار سختی بود. ساتسوکی بهش گفت: «نمی شه که با لکه سس سویا روی صورتت بری بیرون. داری می ری مهمونی. باید تمیز باشی.» حالا، آماده، حاضر، برو!