بگذار سخن بگویم

کتاب بگذار سخن بگویم
در این کتاب حدیث نفس دومیتیلا با خویشتن نیست، مجموعه ای است حاصل گفت وگوهای بی شمار من با او در مکزیک و بولیوی؛ سخنان او در دادگاه سال جهانی زن، بحث کردن ها و سخن گفتن ها و مذاکرات او با گروه های کارگران، دانشجویان، کارکنان دانشگاه، مردمی که در همسایگی کارگران زندگی می کنند، تبعیدی های آمریکای لاتین به مکزیک و نمایندگان مطبوعات و رادیوها و تلویزیون ها. به همۀ این مطالب ضبط شده، و نیز تعدادی نامه، نظمی داده و بعد به یاری دومیتیلا دربارۀ آن تجدیدنظر شد و حاصل کار کتاب حاضر است که در نهایت «یک تاریخ شفاهی» است.

دومیتیلا خود را با اوضاع ملموس پیرامون خویش و با مردمی که روی سخنش با آن هاست، منطبق می کند. شیوۀ بیان او در گفت وگوهای خصوصی، با شیوۀ بیانش در نطق ها و سخنرانی های رسمی در اجتماعات یا در بده بستان هایش با گروه های کوچک کاملا تفاوت دارد. این نکته، مسئلۀ تنوع سبک این کتاب را که شاید اسباب شگفتی برخی از خوانندگان شود، روشن می کند. زبان دومیتیلا زبان زنی است از تودۀ مردم، با عبارات خاص خودش، کلمات و عبارات منطقۀ خودش و ترکیبات دستوری اش که گه گاه با زبان کچوا که از کودکی بدان سخن گفته است، مشخص می شود. من عمدا در این زبان دست نبرده ام که یک بخش اساسی شهادت است و نمونۀ دیگری از غنای زبان توده ها را به ادبیات عرضه می کند.

دومیتیلا باریوس د چونگارا(به انگلیسی: Domitila Barrios de Chungara) رهبری از طبقهٔ کارگر بود. وی از خانواده‌ای خاکی می‌آمد و آثار متعددی راجع به رنج معدن‌چیان کشورش از خود با جای گذاشت. شهرتش به خاطر مبارزهٔ صلح‌آمیز علیه دیکتاتوری رنه و هوگو سوارز است.

پشت جلد کتاب آمده است:

بدی عمدۂ کار این بود که در قرارداد میان «مشاور» و آن دسته از زنها که کلک خورده بودند، به اندازه سر سوزن هم چیزی وجود نداشت که برای کمک به کارگرها بشود جایی اش را چسبید وحالا آنها مجبورند مثل یک مشت بره به آن کار گند ادامه دهند و جیکشان هم درنیاید