تاریخ فرهنگی بدن و بدنمندی در ایران عصر جدید

معرفی کتاب تاریخ فرهنگی بدن و بدنمندی در ایران عصر جدید اثر زهره روحی
از ( سقراط و افلاطون ) تا ( دکارت ) و امروزه در مباحثی که به وسیله ترا انسان گرایان ( trans humanists ) مطرح می شود. در این جدل های بی پایان، همواره این نکته بنیادین وجود داشته است که آیا می توان پدیده ای به نام بدین محسوس و فیزیکی را از پدیده دیگری به نام روح، جان، روان و... جدا کرد؟ در اندیشه باستان، دست کم در حوزه تمدن های هندواروپایی که سپس به کل جهان تعمیم یافت، پاسخی روشن و بدیهی برای این پرسش وجود داشت: بدن در نظر آن ها بنا بر مورد یا جایگاه یا یک زندان برای روح بود یا برعکس و به صورتی استثنایی و در اقلیت مطلق، مکانی برای تعالی یافتن وجود یا مکانی بود برای اسارت و رنج روان و جوهره درونی انسان که همواره پایدار و جاودان باقی خواهد ماند.

زهره روحی (متولد ۱۳۳۴) پژوهشگر حوزه انسا‌ن‌شناسی و نویسنده ایرانی است.

پشت جلد کتاب آمده است:

به لحاظ پدیدارشناسی، صرف اجتماعی و فرهنگی بودن درک و خوانش از چیزها، این امکان را برای دولت جدید فراهم می کرد تا به برساخته شدن میدان کدگذاری جدیدی برای فرهنگ سازی » دست یابد و از این راه، خوانش از في المثل «بدن آرمانی» مورد تأیید خود را در قلمرو روزمره جا اندازد. پس، «فرهنگ جدید» در شاکله هایی مفهوم ساز، بر آن بود تا به طور کامل حيطه قلمرو روزمره را تحت نظارت و کنترل خود در آورد ... تصرف قلمرویی که مملو از «عادت واره»هایی بود که هر کدام عمری چند صدساله داشتند و پارادایم وار، اساس روش، درک و نحوه زندگی «ایرانی» را در جنسيتها، قومیت ها و فرهنگ های مختلف - که در برخی عادات، مشترک برای همه آنان بود. از هستی ساقط سازد؛ فرقی هم نمی کرد که چگونه نابود شوند، مهم قرار دادن الگوهای وام گرفته از «غرب متمدن» به جای آنها بود؛ پس همه چیز می بایست تغییر کند. از نحوه درک از ماهیت« بدن» گرفته تا شکل و ماهیت «خانواده» یا حتی معماری و شهرسازی» و ...؛ اصلا این دولت آمده بود تا یک شبه ایران را متمدن سازد.