انفجار در کلیسای جامع

پشت جلد کتاب آمده است:

قرن روشنفکری (با عنوان انگلیسی انفجار در کلیسای جامع) یک رمان تاریخی است که توسط آلخو کارپانتیه نویسنده و موسیقی دان کوبایی نوشته شده است. این کتاب داستان سه یتیم ممتاز از هاوانا را دنبال می کند ، در حالی که آنها با ماجراجوی فرانسوی ویکتور هوگو دیدار می کنند و درگیر آشفتگی انقلابی می شوند که در پایان قرن هجدهم میلادی ، جهان اقیانوس اطلس را لرزاند. این کتاب که که در ابتدا در سال 1962 منتشر شد ، یکی از تأثیرگذارترین آثار است که در دوره ی موسوم به "Boom American Latine" نوشته شده است.
قرن روشنفکری به عنوان یکی از بزرگترین رمان های تاریخی آمریکای لاتین شناخته می شود. این رمان تاریخی به تأثیر انقلاب فرانسه بر کارائیب می پردازد. شخصیت های اصلی همه اعضای یک خانواده هستند: دو خواهر و برادر ، کارلوس و صوفیا و پسر عموی آنها استبان. روایت آن به ماهیت چرخه ای کنترل ، تخریب و توسعه در طول انقلاب می پردازد. قرن روشنفکری از نظر سبکی ، عناصری از اگزیستانسیالیسم و رئالیسم جادویی را در بر می گیرد و تنش بین اروپا و آمریکای لاتین را که در بسیاری از آثار دیگر کارپانتیه یافت می شود ، به خوبی نشان می دهد.

فرهنگ به اعتقاد کارپانتیه که خود مظهر این باور است، چیزی عینی است. هر یک از داستان هایش براساس داده هایی صریح و عینی استوار است که رنگ شخصی نیز دارند. «این جهان خاکی» حاصل سفری است که او به اتفاق لویی ژووه louis Jouvert هنرپیشه ی نامدار فرانسوی، در سال 1943 به هاییتی کرد. «مرزجدایی آب ها» نتیجه ی کاوشی است در کرانه های اورینوکی، «شکار انسان» ترجمان دانسته های خصوصی اوست از موطن خود و بخشی از «قرن روشنفکری» در گودالوپ نوشته شده است که در صحنه ی قسمتی از ماجراهای داستان است.
از این گذشته وصف این فرهنگ یا فرهنگ ها بسیار دقیق نیز هست. نوشته‎ ی داستان نویس را می خوانیم، اما در خلال آن یک جا با دانشمند جای دیگر با تاریخ نویس یا جغرافی دان، کاشف، قوم شناس و گردآورنده فولکلور یا موسیقی شناس و آهنگساز یا گیاه شناسی آشنا می شویم که از زبان شاعر با ما سخن می گوید.
تعادل میان شاعر غالبا خیال پرداز و داستان سرایی که واقعیت را به دقت وصف می کند یکی از ویژگی های قابل توجه کارپانتیه است. هیچ یک از این دو نقش بر دیگری نمی چربد. در داستان های او که ساخته هایی موسیقی گونه اند، روایت و وصف واقعیت بر حسب اقتضا، جای خود را به تغزل می دهد و غوغای غنا، چنان که در آوای ارکستری سرکشی می کند و به آسمان می رسد، اما به هنگام در اختیار می آید و این در آثار نویسندگان آمریکای لاتین کمتر دیده می شود.