کتاب چای

کتاب چای 
چای به عنوان یک دارو آغاز شد و به یک نوشیدنی تبدیل شد. در چین ، در قرن هشتم ، به عنوان یکی از سرگرمی های مودبانه وارد حوزه شعر شد. در قرن پانزدهم ، ژاپن آن را تبدیل به مذهب زیبایی شناسی - چای گرایی کرد. Teaism تئیسم فرقه ای است که برپایه پرستش زیبایی ها در میان حقایق مخوف زندگی روزمره بنا شده است. این امر خلوص و هماهنگی ، رمز و راز نیکوکاری متقابل ، رمانتیسم نظم اجتماعی را تلقین می کند. این فرقه اساسا پرستش (چیز) ناکامل است ، زیرا این مکتب تلاشی برای دستیابی به چیز ممکن در این چیز غیرممکن است که ما آن را زندگی می شناسیم است.
در سال 1906 ، با شروع قرت جدید ، یک کتاب کوچک درباره ی چای به آن قصد نوشته شد که با صدای بلند در سالن معروف ایزابلا گاردنر ، بدنام ترین سالن بوستون خوانده شود. این کتاب توسط اوکاکورا کاکوزو ، فیلسوف ژاپنی ، کارشناس و متصدی هنری نوشته شده است. کاکوزو که در آن زمان چندان شناخته شده نبود ، به عنوان یکی از متفکران بزرگ اوایل قرن بیستم ظاهر شد ، یک نابغه ی با بصیرت ، شوخ و باهوش و مسئول در برابر پل زدن بین فرهنگ های غربی و شرقی. اوکاکورا در سنین جوانی آموخته بود که به انگلیسی صحبت کند و چیزهایی بیشتر از آنکه بتواند ظهورات چای و مراسم چای ژاپنی را به غربی ها نشان دهد ، بلد بود.
وی در کتاب کتاب کلاسیک چای ، در مورد مباحثی از جمله ذن و تائوئیسم ، و همچنین جنبه های سکولار چای و زندگی ژاپنی بحث می کند. این کتاب تأکید می کند که چگونه تئیسم به ژاپنی ها چیزهای زیادی را آموخته است. مهمتر از همه ، سادگی. کاکوزو استدلال می کند که سادگی ناشی از چای بر فرهنگ ، هنر و معماری ژاپن تأثیر زیادی گذاشته است.

پشت جلد کتاب آمده است:

فلک انسانیت مدرن در تقلای خودبینانه اش برای رسیدن به ثروت و قدرت خرد شده است. دنیا در سایه خودپسندی و وحشی گری، کورمال کورمال راهش را پیش می برد. دانش با عذاب وجدان به دست می آید و انسانها فقط به هوای رسیدن به سود، سخاوت به خرج می دهند. شرق و غرب همچون دو اژدها که در دیگ جوشانی افتاده باشند، در هم می پیچند و بیهوده تقلا می کنند تا گوهر زندگی را بازیابند. ما دوباره به یک نوو وا نیاز داریم تا این ویرانی عظیم را مرمت کند. ما چشم انتظار آواتار بزرگ هستیم. حال بیایید در این حین که به انتظار نشسته ایم، جرعه ای چای بنوشیم. درخشش عصرگاهی آفتاب روی بوته های بامبو می آرامد، فواره ها با سرخوشی می خروشند و زمزمه صنوبرها از دل قوری به گوش می رسد. بیایید رویای ناپدیدشدگی تدریجی را به تماشا بنشینیم و دمی بیشتر در این بلاهت زیبا بیاساییم.