اسم من آرام

کتاب حاضر شامل داستان‌های کوتاهی از پسربچه‌ای شیطان و بازیگوش به نام «آرام گاروقلانیان» با عنوان‌های «باغ انگور»، «دو پنجاه یارد»، «سیرک»، «لوکوموتیو 38» «شناگر» و... است. در داستان «تابستان اسب سفید قشنگ» آمده است: «آرام گاروقلانیان» از طایفه‌ای فقرزده بود. آنها در حدود 11 قرن به درستکاری شهرت داشتند و به خوبی و بدی معتقد بودند. او عاشق اسب‌سواری بود. روزی پسردایی‌اش «مراد» با اسبی تیزرو، به دیدنش آمد. اسب متعلق به «جان بایرو»، کشاورزی فقیر بود. آرام و مرداد، به مدت دو هفته هرروز به اسب‌سواری مشغول بودند و خود را قانع می‌کردند که چون عاشق اسب‌ها هستند، این کار دزدی نیست. جان بایرو روزی آنها را با اسبش دید. با وجودی که می‌دانست اسب مال خودش است اما نمی‌توانست باور کند از خانوادة گاروقلانیان کسی دزد باشد. آرام و مراد بعد از دو هفته لذت بردن از اسب‌سواری، آن را به جای خود برگرداندند، بدون این که به شهرت آنها لطمه‌ای وارد شود.‌

پشت جلد کتاب آمده است:

ویلیام سارویان با داستان هایی که درباره اهالی کالیفرنیا نوشت، مردمانی که در میان آنها بزرگ شده بود، به شهرت رسید. اسم من آرام مجموعه ای شاد و بدیع از این داستان هاست که شخصیت اصلی آنها، آرام گاروقلانیان، پسر بچه ای شیطون و باهوش است که، بسته به نظر خواننده ، می توان او را با سارویان یکی انگاشت یا جدا از او فرض کرد. البته محوریت داستان گه گاه متوجه گاروقلانیان های دیگر نیز می شود، به نحوی که هر یک از آن ها می توانند موضوعی مناسب برای کتابی جدا و جذاب باشند. با وجود این، سارویان تنها درباره گاروقلانیان ها داستان نمی نویسد. او در این باره می گوید: 
هیچ یک از اعضای خانواده من نمی تواند خود را کاملا در قالب یکی از شخصیت های این کتاب بیابد. اما در عین حال، هیچ یک قادر نخواهد بود که خود را در هر یک از این شخصیت ها غایب ببیند. اگر این امر درباره ما صدق کند، احتمالا درباره هر شخص دیگری صدق خواهد کرد.» ا سارویان معتقد است که آدم ها، بیش از هر موجود دیگری، جالب تر و سرگرم کننده ترند. او در اسم من آرام در صدد است که سهم عظیمی از شادمانی خود را با خواننده قسمت کند. 
حال می توان پی برد که چرا خوانندگان بسیاری سخت هیجان زده و شیفته سارویان هستند و این که چرا مروری بر کتاب اسم من آرام نشان می دهد که هریک از این چهارده داستان، ارزشی برابر با کل کتاب و حتی بیش از آن دارد.