کتاب رقصنده ی ایزو
رقصنده ی ایزو متشکل از پنج داستان "رقاصه ی ایزو"، "مرثیه"، "پرنده باز"، "بازیافته" و "ماه در آب" است. سه داستان اول رمان های کوتاه و دو داستان دیگر داستان های کوتاه به حساب می آیند. نویسنده در رقصنده ی ایزو (1925)، مرثیه (1932) و پرنده باز (1933) به تجربه های سوررئالیستی خود پرداخته است. تسلط در روایت داستان ها، همراه با حساسیتی شرقی که بیان گر ماهیت ذهنی و اندیشه ی ژاپنی نویسنده است در تمام آثار چاپ شده در این کتاب به خوبی مشهود است. "رقصنده ی ایزو" اولین موفقیت نویسنده در زمینه ی نوشتن رمان های کوتاه است. این رمان کوتاه یک اثر اتوبیوگرافی و شرح دلباختگی نویسنده ی جوان به یک دختر رقاصه ی دوره گرد است. دختر رقاصه چهارده سال دارد که با معصومیت وجودش روح پریشان او را تحت تاثیر قرار می دهد. این داستان با جدایی به پایان می رسد.

یاسوناری کاواباتا، زاده ی ۱۸۹۹ و درگذشته ی ۱۹۷۲، نخستین ژاپنی برنده ی جایزه ی ادبیات نوبل است.او در کودکی (تا ۹ سالگی) خویشاوندان خود از جمله مادر، پدر، مادربزرگ و تنها خواهرش را از دست داد؛ دلیل حس انزوا و درون مایه ی مرگ در اکثر آثارش را همین یتیمی زودهنگام دانسته اند.او در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه امپراتوری توکیو در رشته ی ادبیات فارغ التحصیل شد. اولین اثر موفق او، «رقاصه ایزو» در سال ۱۹۲۵ به چاپ رسید.

پشت جلد کتاب آمده است:

یاسوناری کاواباتا، نويسندی ارزشمند و کم نظیر ژاپنی و برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۹۸، در سال ۱۸۹۹ در اوزاکای ژاپن به دنيا آمد. در کودکی خانواده مرفه و فرهنگی او از هم پاشید. در سه سالگی پدر و مادرش را از دست داد و در هفت سالگی مادربزرگش مرد. نه ساله بود که تنها خواهرش را هم از دست داد و پدربزرگش که تنها حامی اش بود هم در چهارده سالگی او را برای همیشه تنها گذاشت، به همين دليل کودکی یاسوناری سرشار از ضربات روحی و انزوا و در سکوت كودكانی غیرطبیعی ای سپری شد که تاثير آن در اکثر نوشته های بی نظیر وی آشکار و انکار ناپذیر است. او به شیوهای عجیب و ماهرانه، تسلطی کم نظیر بر روایت داستان ، تصویرگری جهان تخیل،زیبایی های طبیعت و احساسات پاك انسانی دارد. این کتاب منتخب چهار داستان موفق وی در زمینه ادبیات داستانی است.