پنج نوشتار درباره تکنیک درمان روان کاوانه

کتاب تکنیک درمان در روانکاوی 
کتاب پنج نوشتار ( درباره ی تکنیک درمان روان کاوانه) شامل پنج مقاله از زیگموند فروید به نام های درمان روانی( 1890)، روش روان کاوانه ی فرویدی (1904)، درباره ی روان درمانی(1905)، امکان های آینده ی درمان روان کاوانه (1910) و درباره ی روان کاوی بی قاعده (1910) است.

زمینه ی حرفه ی درمانگری روان در سال های پایانی سده نوزدهم شکل گرفت و موسس و پدر این حرفه ی نو زیگموند فروید بود. روش درمانی فروید از روانشناسی نوینی برخاسته بود که آن را با نام روان کاوی می شناسیم و در مرحله ی نخستین شکل گیری این روش بر اساس تجربه های بالینی بوزف برویر و زیگموند فروید در مجموعه مقاله هایی با عنوان مطالعاتی درباره ی هیستری» در سال ۱۸۹۵ به جامعه ی پزشکی شد. سپس با انتشار «تعبیر رویا» به قلم فروید (۱۹۰۰) دانش روانکاوی پا گرفت و با شتابی شگفت انگیز در همه ی جوامع متمدن جهان منتشر شد چنان که تا نیمه ی قرن بیستم روانکاوی را مترادف روان درمانی می پنداشتند، حال آن که درمان روانکاوانه فقط بخشی از روانکاوی است و روان درمانی به معنای عام، در همه ی گونه های دیگر درمان نیز حضور داشته است. می دانیم که هم شیوه های درمانی سنتی عامیانه و غیر علمی، هم درمان های علمی پزشکی همواره با نوعی روان درمانی همراه است. اما روان درمانی روشمند و حرفه ای بی تردید بر اساس روان کاوی فروید به وجود آمد و در جهت های مختلف شکل گرفت و به مکتب های گوناگون منشعب شد. در این کتاب آرا و نظرات زیگموند فروید در باب روان درمانی در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است.

پشت جلد کتاب آمده است:

فروید در متن کوتاهی با عنوان شرح حال خود می نویسد: 
اگر چه شرایط زندگی مان محدود بود، پدرم اصرار داشت حرفه ای را انتخاب کنم که با علایقم سازگار باشد. نه در آن سال های جوانی گرایش خاصی به مقام پزشک و فعالیت پزشکی در خود سراغ داشتم، نه در سال های بعد. انگیزه ی من نوعی عطش به دانستن بود که بیشتر به رابطه ی انسانها متمایل بود تا به موضوعات طبیعت. در آن سال ها هنوز به اهمیت مشاهده که یکی از بهترین ابزارهای فرونشاندن این عطش است پی نبرده بودم... با این همه، آموزش های داروین، که در آن زمان موضوع روز بودند برای من جاذبه ی شدیدی داشتند، زیرا امیدی نیرومند را برای فهمیدن جهان در من تداوم می بخشیدند. شنیدن نوشته ی زیبای گوته با عنوان «طبیعت» که آن را کمی پیش از به پایان رسانیدن دبیرستان در یک سخنرانی عمومی شنیده بودم، مرا مصمم کرد که در رشته ی پزشکی نام نویسی کنم .