درد جاودانگی (سرشت سوگناک زندگی)

پشت جلد کتاب آمده است:

ویلیام بارت درد جاودانگی را «تغزل فلسفی شگرف» نامیده است. زبان فلسفه زبانی است غامض، آکنده از اصطلاحات فنی و دیریاب. اما پای تغزل که به میان می آید، شور و سرود و سرمستی سر بر می آورد. اونامونو برای جلوه گر ساختن این تغزل شگرف از واژگانی استفاده کرده است که همچون باران و شکوفه های بهاران پر از طراوت است. درد جاودانگی در اصل مبحث غامض فلسفی است، ولی این مبحث غامض با همت طلبی از شکسپیر و دانته و میلتون و مؤلفان عهد جدید و در آمیختن قول و غزل آنها با درد اشتیاقی که از سینه شرحه شرحه از فراق برمی خیزد، به یکی از شاعرانه ترین و شکوهمندترین نوشته های زمان ما تبدیل شده است. بهاء الدین خرمشاهی هم به مدد دانش و بینش و قریحه سرشار و با همت طلبی از عطار و مولانا و خیام و سعدی و حافظ موفق شده است این «تغزل فلسفی شگرف» را در زبان فارسی بازآفرینی کند.

صالح حسینی

 



440 صفحه - رقعي (شوميز)
The Tragic Sense of Life in Men and Nations

یک بررسی بنویسید

توجه : HTML بازگردانی نخواهد شد!
    بد           خوب