پشت جلد کتاب آمده است:

هرگز فکر نمی کردم این دهکده را ترک کنم، هیچ وقت به فکرم نمی رسید روزی به روسیه برگردم؛ توی قطار فکر می کردم: «حالا دارم می روم به سوی آدم بزرگ ها، شاید چیزی درباره ی آن ها نمی دانم، ولی زندگی جدیدی برایم آغاز شده است.» تصمیم گرفتم شرافتمندانه و با جدیت تلاشم را شروع کنم. به این فکر افتاده ام که سرکردن با آدم بزرگ ها شاید آنگونه هم که فکر می کردم دشوار و ملال آور نباشد. برای شروع کردن این زندگی جدید، تصمیم گرفتم با همه مؤدب وروراست باشم، بی شک جزاین، چیز دیگری از من انتظار نخواهند داشت. شاید این جا هم مرا یک بچه فرض کنند، ځب چه اهمیتی دارد. همچنین همه مرا یک ابله بیانگارند. از خودم می پرسم چرا؟ به راستی درگذشته چنان بیمار بودم که شبیه فردی ابله بودم؛ اما در حال حاضر از چه نظرابله هستم، چون درک می کنم مرا این گونه فرض می کنند؟ وقتی وارد جایی می شوم، فکر می کنم: «مرا ابله می انگارند، حال آن که آدم باهوشی هستم، همه چیز سرم می شود و آنها این موضوع را درک نمی کنند». بیشتر وقت ها به این فکر می افتم ...

از متن کتاب