پشت جلد کتاب آمده است:

جیمز گراهام بالارد (۲۰۰۹ - ۱۹۳۰) را جادوگر اعظم داستان نویسی لقب داده اند. مردی با ذهنی پیچیده و مملو از نگرانی برای جنون انسان جنونی که بسیاری از رمان های او را وارد فضاهای آخرالزمانی کرده است، از جمله رمان مشهور خشکسالی اش را. نویسنده این رمان را سال ۱۹۶۵ منتشر کرد. رمانی پرماجرا و نفس گیر دربارهی خشک شدن کرهی زمین و مرگ آب، چیزی مثل آخرین روزهای حیات و تلاش قهرمان ها و آدمها برای نگه داشتن این حیات. برای همین قصه ای در رمان اجرا می شود که از یک سو پا در پیش گویی های عذاب آلود کتاب مقدس دارد و از سویی دیگر هراس بالارد از آینده ی بشر و خشونتی که بین این انسان ها وجود دارد، امید بالارد به پیروزی انسان در واپسین لحظات یک رمان درخشان ساخته است. نویسندهی رمان های تصادف و برج و امپراتوری خورشید در این رمان درام خود را بر پایه ی انهدام قرار می دهد، انهدامی که همه گیر است و در بطن آن انسان ایستاده است. بالارد همواره دغدغهی سقوط انسان و تبدیلش به موجودی وحشی و مجنون را داشت، امری که به تدریج رخ می دهد اما وقتی اتفاق بیفتد همه را می سوزاند. خشکسالی با این منش یکی از روایی ترین و ساده خوان ترین رمان های جی. جی. بالارد نیز محسوب می شود، نابغه ای که همیشه می تواند در ناکجاآبادش مخاطب را غافلگیر کند.