خانه(شمیز. رقعی. زاوش)

کتاب خانه 
گلوری باتون سی و هشت ساله، به منظور مراقبت از پدر در حال مرگش، به گیلیاد بازگشته است. خیلی زود برادرش جک[پسر ولخرج خانواده که بیست سال کنارشان نبوده است]هم به رمان خانه می آید و به دنبال پناه گاهی گشته و تلاش می کند کدورت های باقی مانده از گذشته ای آکنده از عذاب و درد را دور بریزد. جک، یکی از بهترین شخصیت ها در ادبیات موخر است. او که در بچگی پسری خودسر و لجوج، و در بزرگ سالی بی کار و معتاد به الکل بوده است، همیشه با اطرافیان و پدر سنت گرایش مشکل داشته است؛ گرچه همواره عزیزترین فرزند برای پدر خود بوده است. جک، باهوش، دوست داشتنی و خیره سر است و در داستان، ارتباطی عمیق با گلوری شکل داده و رابطه ای سخت و جان فرسا با پدرخوانده و هم نام خود، ایمز ایجاد می کند. رمان خانه، کتابی تکان دهنده و التیام بخش درباره ی خانواده، اسرار خانوادگی، گذر نسل ها، عشق، مرگ و ایمان است. این رمان، بهترین اثر رابینسون و تجلی کامل عمیق ترین و جهانی ترین عواطف بشری است.

پشت جلد کتاب آمده است:

مریلین رابینسون متولد ۱۹۴۳ نویسندهی آمریکایی است. دانش آموخته ی ادبیات آمریکا از دانشگاه براون و دارای دکترای زبان انگلیسی از دانشگاه واشنگتن است. او سالها به عنوان استاد دانشگاه آیووا و عضو کارگاه نویسندگان مشغول تدریس بود و در سال ۲۰۱۶ بازنشسته شد.

چهار رمان مریلین رابینسون که به فارسی هم ترجمه شده عبارت اند از: خانه داری (۱۹۸۰) برندهی جایزهی بنیاد همینگوی، پن؛ گیلیاد (۲۰۰۴) برنده ی جایزهی پولیتزر، جایزهی کانون منتقدان کتاب ملی و جایزهی امیسادور؛ خانه (۲۰۰۸) برنده ی جایزهی اورنج و لوس آنجلس تایمز؛ لیلا (۲۰۱۴) برنده ی کانون منتقدان کتاب ملی و نامزد نهایی جایزه ی من بو کر.

برخی از آثار غیرداستانی مریلین رابینسون عبارت اند از: وقتی بچه بودم کتاب می خواندم (۲۰۱۲) حواس پرتی (۲۰۱۰) سرزمین مادری (۱۹۸۹) نامزد نهایی جایزهی کتاب ملی: مرگ آدام (۱۹۹۸) رابینسون در سال ۲۰۱۲ نشان ملی علوم انسانی را از باراک اوباما دریافت کرد و جایزه ی ادبی صلح دیتون ۲۰۱۶ را از آن خود ساخت.

مریلین رابینسون شهرت جهانی اش را برای نثر موزون و نگرش سنجیده اش در مورد انسان و مذهب در آثار داستانی و مقالاتش به دست آورده است.