مرا نگین کوچولو می نامیدند

پشت جلد کتاب آمده است:

بر شخصیت های آثار مدیانو بی قراری و احساس ناامنی حاکم است. آنها از هیچ چیز مطمئن نیستند، نه از گذشته شان، نه از حافظه شان، نه از احساسات شان و نه از زندگی ای که تجربه می کنند. چون زبانه های آتش اند، هرطور که بشود، ادامه ی حیات میدهند.

شخصیت های او ساده، معمولی، خوابگرد، ماجراجو و به شدت تأثر آورند. آثار او بین رمانتیسم و سری نوار، بین آثار فیتز جرالد و ژرژ سیمنون در نوسان است و اغلب از راز و ابهام آکنده است، همان چیزی که مدیانو نتوانسته است با عبارتی بهتر از «امور باورنکردنی اجتماعی» توصیفش کند و عادی ترین سرنوشت ها را در بر می گیرد.

این رمان نیروی خود را مدیون سبک روشن و دقیق نویسنده، همان «نوشتار پاکیزه» ای است که مبین ادبیات نیمه ی دوم قرن بیستم است. این سبک رمان را دلنشین و دردناک کرده است. با گزینش روایت به اول شخص، در نوسان بین حال و گذشته، مدیانو در روح دختری جوان نفوذ می کند و ما را به طرف کمک به او می راند، کاری که موقعیت ما به عنوان خواننده اجازهی آن را به ما نمی دهد. -از مقدمه ی مترجم-




از همین نویسنده: پاتریک مودیانو

یک بررسی بنویسید

توجه : HTML بازگردانی نخواهد شد!
    بد           خوب