کتاب کالیپسو  
کتاب «کالیپسو» اثری نوشته ی «دیوید سداریس» است که اولین بار در سال 2018 چاپ شد. «سداریس» وقتی خانه ای ساحلی را «کارولینا» می خرد، تعطیلات طولانی و آرامش بخشی را در ذهنش مجسم می کند که قرار است در این خانه به همراه کسانی که دوستشان دارد، تجربه کند. زندگی در کنار دریا درست به اندازه ای که او تصور کرده بود، جذاب از آب درمی آید، البته به استثنای فهمیدن یک نکته ی جزئی و شاید آزاردهنده: هیچ تعطیلاتی نمی تواند شما را از خودتان دور کند! توانایی «سداریس» در درک و تفسیر مشاهداتش، در این اثر به اوج خود دست می یابد و نثر سرگرم کننده و جذاب او نیز، همچنان توجهات را به خود جلب می کند. اما اغلب عناصر کمدی در کتاب «کالیپسو» از لحظه ای سرچشمه می گیرد که درمی یابید داستان زندگیتان بیش از آن که درباره ی آینده باشد، درباره ی گذشته است.

پشت جلد کتاب آمده است:

نشریه ی گاردین درباره ی این کتاب و, نویسنده اش می نویسد: بی تردید دیوید سداریس سلطان طنزاست... کالیپسو، هم خنده دار تر و هم دردناک تر از تمام نوشته های دیگر اوست.» سداریس در ایران نویسنده ای کاملا شناخته شده است و آثار قبلی او همواره با استقبال خوب مخاطبان ایرانی روبه رو شده اند. «کالیپسو» که آخرین اثر اوست، مجموعه ای است از یادداشتهای طنز سیاه درباره زندگی مدرن و روابط انسانی هجویه ای که هم شما را می خنداند، هم عمیقا متأثر می کند. «کالیپسو» یکی از پرفروش ترین آثار طنز ۲۰۱۸ در آمریکا بوده است .

وقتی از زیر سایه چادر قدم در روشنایی گذاشتیم، پرسیدم: «به نظرت چرا این کار رو کرد؟ چون همه ما از وقتی خبر را شنیده بودیم داشتیم به همین موضوع فکر می کردیم. یعنی تیفانی یک ذره هم امید نداشته قرصهایش به اندازه کافی قوی نباشد و خودکشی نافرجامش او را به آغوش ما برگرداند؟ چطور ممکن است کسی عمدا بخواهد ما را ترک کند؟ ما یعنی همه خانواده را! البته این نظر من است، اگرچه اغلب پیش می آید ایمان به خودم را از دست بدهم، اما هرگز ایمانم را به خانواده ام از دست نداده ام، در اعماق قلبم حتم دارم ما اساسا از بقیه بهتریم. این تفکر البته که تفکری عهد دقیانوسی است و از اواخر نوجوانی ام تا حالا خیلی جدی به آن فکر نکرده بودم اما هنوز هم به آن اعتقاد دارم. خانواده ام تنها باشگاهی است که همیشه دلم می خواهد کارت عضویتش را داشته باشم و به هیچ عنوان نمی خواهم این عضویت را باطل کنم. این که یکی دو سالی کناره گیری کنم قابل درک است اما این که این قدر ناجور بخواهم از آن بیرون بیایم که مجبور به خود کشی شوم، اصلا و ابدا.