میان گذشته و آینده (هشت تمرین در اندیشه ی سیاسی)

پشت جلد کتاب آمده است:

کتاب پیش رو شامل هشت رساله یا به قول نویسنده، تمرین است در اندیشه ی سیاسی، ژرف اندیشی های آرنت در مورد جهان مدرن بر پایهی دانش گسترده اش از گذشته بنا شده اند، و بخشی مهم از فلسفه ی سیاسی قرن بیستم را تشکیل می دهند. آرنت در «میان گذشته و آینده» درباره ی مشکلات پیچیده ی بحرانی بحث می کند که جامعه ی مدرن با آن روبه رو است؛ بحرانی که به این دلیل پدید آمده است که مفاهیم اساسی سنت سیاسی، همچون عدالت، خرد، مسئولیت، فضیلت و افتخار معنای خود را از دست داده اند.

اولین چیزی که به آن توجه خواهیم کرد این است که نه تنها آینده - «موج آینده» - بلکه گذشته نیز باید نوعی «نیرو» تلقی شود، نه همچون تقریبا تمام استعاره های ما، یعنی باری که انسان باید بر دوش کشد، و زندگان می توانند و حتی باید در پیشروی خود به سوی آینده از سنگینی ملال آور آن رها شوند. به قول فاکنر، «گذشته هرگز نمرده است، گذشته حتی هنوز نگذشته است». این گذشته، که در تمام مسیر پیشین تا منشأ امتداد می یابد، ما را به عقب نمی کشاند، بلکه به پیش می راند، و برخلاف آنچه انسان انتظار دارد، این آینده است که ما را به سوی گذشته عقب می راند. زمان از دیدگاو انسان، که همواره در فاصله میان گذشته و آینده زندگی می کند، زنجیره نیست، جریان بی وقفهی روندی پیوسته نیست. زمان از وسط میشکند، در نقطه ای که «او» ایستاده است؛ و نقطه ی ثابت «او»، آن طور که غالبا تصور می کنیم، حال نیست، بلکه در حقیقت شکافی در زمان است که از طریق مبارزهی بی وقفه، از طریق ایستادگی در برابر گذشته و آینده، آن را باز نگه می دارد؛ تنها به این سبب که انسان در زمان قرار داده شده است، و تنها تا جایی که انسان ایستادگی می کند جریان زمان بی اعتنا به زمان افعال تفکیک می شود.» 

از مقدمه ی نویسنده