یادداشت های یک دیوانه و هفت قصه دیگر

کتاب یادداشت های یک دیوانه
کتاب یادداشت های یک دیوانه، مجموعه ای از داستان های کوتاه نوشته ی نیکلای گوگول است که نخستین بار در سال 1835 انتشار یافت. این مجموعه داستان جذاب می تواند بهترین شروع برای ورود به دنیای آثار گوگول باشد. داستان یادداشت های یک دیوانه که عنوان کتاب را نیز به خود اختصاص داده، در را به روی جهان عجیب کمدی، فانتزی و تحلیل های اجتماعی این نویسنده ی بزرگ می گشاید. این داستان، زوال عقلی کارمندی دون پایه را همزمان با تلاش های این شخصیت برای جلب توجه زن مورد علاقه اش به تصویر می کشد. داستان که در دوره ی حاکمیت سرکوب گرانه ی نیکلای اول می گذرد، هجویه ای گزنده است بر کاغذبازی های افراطی و قوانین نه چندان کارآمد زمانه ی خود. گوگول در داستان های کتاب یادداشت های یک دیوانه، روی موضوعاتی همچون سرعت سرسام آور زندگی در خیابان های سن پترزبورگ و همچنین سقوط روح انسان به تاریکی و تباهی دست گذاشته است.

نیکلای واسیلیویچ گوگول، زاده ی 31 مارس 1809 و درگذشته ی 4 مارس 1852، نویسنده ی اوکراینی الاصل روس بود.گوگول در روستای ساروچینتسی واقع در اوکراین کنونی به دنیا آمد. او در کودکی به عمویش در اجرای نمایش هایی به زبان اوکراینی کمک می کرد.گوگول در سال 1820 به مدرسه ی هنری نیژین رفت و تا سال 1828 در آن جا ماند. او در همین مدرسه، نویسندگی را آغاز کرد و به بازیگری نیز علاقه مند شد. گوگول در سال 1831 اولین مجموعه از داستان های خود را به چاپ رساند و خیلی زود با بازخوردهای بسیار مثبتی رو به رو شد.

پشت جلد کتاب آمده است:

وجه مشخصه داستان های گوگول سادگی قصه نویسی، ویژگی قومی، امانت محض نسبت به زندگی، و بکر بودن و سرزندگی خنده آور آنهاست که همیشه تحت تأثیر احساس عمیق غم و دلتنگی قرار می گیرد. همه این ویژگی ها یک منبع دارند: گوگول شاعر است، شاعر زندگی حقیقی.

اولین تأثیری که هریک از قصه های گوگول بر خواننده می گذارد این است که با خود بگوید: «چقدر همه اینها ساده، عادی، طبیعی، و حقیقی است، و در عین حال چقدر بکر و تازه.» این سادگی قصه نویسی، این صراحت لهجه، این پرهیز از نمایش پردازی، این پیش پا افتادگی و معمولی بودن اتفاقات قصه ها، علائم حقیقی و قطعی خلاقیت هستند: این شعری حقیقی است، شعر زندگی خود ماست.

تقریبا همه قصه های گوگول کمدی های سرگرم کننده ای هستند که با هیچ و پوچ شروع می شوند، با هیچ و پوچ ادامه می یابند، و به اشک ختم می شوند، و در پایان زندگی نام می گیرند. قصه هایش همگی همین طورند: اولش سرگرم کننده، سپس غم! زندگی خود ما هم چنین است: اولش سرگرم کننده، و بعد غم. چقدر شعر، چقدر فلسفه، و چقدر حقیقت در اینجا نهفته است؟