هوانورد

 کتاب هوانورد 
هوانورد یوجین وودولازکین که توسط توسط لیزا سی هایدن از روسی ترجمه شده است ، تعادل کامل بین یک گفتمان فلسفی در رابطه بین حافظه و تاریخ و یک نوع بحران وجودی را در دوران مدرن نمایش میدهد
مردی سی و چند ساله که در سال 1900 به دنیا آمد و شاهد انقلاب روسیه 1917 بود ، به طرز مرموزی در سال 1999 در بیمارستانی در سن پترزبورگ از خواب بیدار می شود و هیچ خاطره ای ندارد از آنکه کیست و چگونه به آنجا رسیده. به دستور پزشک خود او شروع به نوشتن افکار ، مشاهدات و یادآوری های خود در یک دفترچه می کند و در بیشتر مواقع این داستان از طریق مدخل های ژورنال او بازگو می شود ، درحالیکه او به آرامی حافظه خود را به دست می آورد.او شروع به ساختن تصویری از زندگی سابق خود می کند: روسیه در اوایل قرن بیستم، تلاطم انقلاب و عواقب آن. اما همه ی این ها چطور ممکن است وقتی تاریخ قرص های کنار تخت او 1999 است؟

این مفهوم مسافرت در زمان جدید نیست و قبلا نیز در ادبیات و فیلم مورد استفاده قرار گرفته است به ویژه به منظور تفسیر اجتماعی که از طریق منظر شخصیتی ، اغلب نسبتا ساده و بی تکلف برای کسانی توصیف می شود که برایشان بسیاری از جنبه های روزمره زندگی مدرن کاملا جدید است. با این حال شخصیت اصلی با مرد جوان فاصله ی زیادی دارد و پس از فروپاشی او اظهارات بسیار روشنگری درباره روسیه در دهه 90 ارائه می دهد.

پشت جلد کتاب آمده است:

یوگنی وادالازكين گرمانویچ متولد ۱۹۶۴، نویسنده و زبانشناس اهل پترزبورگ است. برگزیده ی جایزه سولژنتسین در سال ۲۰۱۹ که در پرونده ی خود جایزهی «کتاب بزرگ» و «یاسنایا پالیانا» را نیز دارد. همان طور که خاطرات به آرامی دوباره زنده می شوند، اینوکنتی شروع می کند به ساختن تصویری روشن از زندگی قبلی اش؛ مردی جوان در روسیه ی اوایل قرن بیستم، که در دل آشفتگی های انقلاب روسیه و پیامدهای آن زندگی می کند. به زودی، تنها یک پرسش باقی می ماند: او چگونه می تواند خاطرات اوایل قرن بیستم را به یاد آورد، درحالی که قرص های کنار تختش، تولید سال ۱۹۹۹ است؟ چه اتفاقی او را یک قرن جابجا کرده است؟