کتاب نخستین عشق

عشقی که داستان نخستین عشق حکایت می کند، لطیفه ای ظریف و شوخی شاعرانه نیست. بلکه توصیف احساس عمیق و بغرنجی است که تاثیر آن سالیان دراز و گاهی در سراسر زندگی خواننده باقی می ماند. عشقی که تورگنیف در آثارش توصیف می کند تنها هدیه ی مقدس سرنوشت نیست، بلکه آزمایش احساس و عاطفه ی انسانی است و آدمی را به سوی مهم ترین هدف زندگی که هر بشری، انسان حقیقی باشد، می کشاند.

پشت جلد کتاب آمده است:

امروز که این سطرها را می نویسم، نمی دانم او زنده است یا نه ؟ چند سال بعد که در کشوری دیگر بودم در کوپهی قطاری به زنی برخوردم که حالت چشم ها و چهره اش، نگاه فراموش ناشدنی آسیا را به یادم آورد.

من می بایست تکه های خود واقعی ام را از خاطرات پریشان ماجراهای زندگی ام بیرون میکشیدم. تا آن موقع توانش را نداشتم، حتی می ترسیدم این کار را بکنم. من کی بودم؟ 
چی بودم؟ سؤالی که از زندگی بازم می داشت. روزگارم را سیاه کرده بود و زندگی ام را تلخ. کارم به جای رسید که میخواستم خودم را سر به نیست کنم. مردم را درک نمی کردم و آن نوع زندگی ها به نظرم احمقانه و بی ارزش و بی معنی بود. حس کنجکاوی در درونم ول می زد و راحتم نمی گذاشت. وادارم می کرد به گوشه کنار هستی و در تمام راز و رمز زندگی دقیق شوم. 

ستوان هنری امریکایی در جامه ستوانی ارتش ایتالیا پای به هنگامه جنگ جهانی اول می نهد. بابی خبری و سودازدگی جوانی، چندان که در آغاز همه چیز حتی بی رحمی فراگیر جنگ نیز عرصه ای می شود برای ماجراجویی های جوانی. عشق هم بدل می شود به گونه ای بازی. 
در جنگ، میان ستوان و پرستاری انگلیسی رابطه ای شکل می گیرد که علیرغم تظاهرات دوجانبه این رابطه چندان مایه ای از عشق نمی یابد؛ اما در جهان جنگ، حتی اگر جهانی باشد که هنری به گمان خویش بی رحمی آن را جدی نگرفته است، با گذر زمستان و تابستان نیست که زمان روی می نمایاند، بلکه بیش از آن در بهبود جراحتها و بی تابی برای دیدار دلدادهاش است که او در می یابد همه چیز رنگ عوض کرده است .
جنگ جانی تازه یافته، و عشق نیز هم. با این همه، زوال همه چیز را فرا گرفته و مرگ از تمام نیروهای آدمی پیشی گرفته است. هنری و دلدادهاش توانسته اند از میدان به در روند، اما سایه جنگ با آنها راه می رود و ادامه می یابد و . .