اول شخص مفرد

کتاب اول شخص مفرد 
کتاب «اول شخص مفرد» مجموعه ای از داستان های کوتاه نوشته ی «هاروکی موراکامی» است که نخستین بار در سال 2021 وارد بازار نشر شد. هشت داستان جذاب در این مجموعه، همگی از دیدگاه اول شخص و توسط راویان کلاسیک «موراکامی» روایت می شوند. از خاطرات نوستالژیک جوانی، تأملاتی درباره ی موسیقی، و عشقی عجیب به بیسبال گرفته تا سناریوهایی رویاگونه، مواجهه با میمونی سخنگو، و آلبوم های جاز خیالی، «موراکامی» در این داستان ها یک بار دیگر، مرز میان ذهن انسان و جهان پیرامون را به چالش می کشد. گاه و بیگاه، راوی ای که ممکن است خود «موراکامی» باشد، در داستان به چشم می خورد. آیا این یک شرح حال است یا داستانی خیالی؟ مخاطبین باید در این مورد تصمیم بگیرند. کتاب «اول شخص مفرد» با داستان های فلسفی و اسرارآمیز خود، به موضوعاتی همچون عشق، تنهایی، کودکی و خاطرات می پردازد و پیچ و خم های داستانی ای را ارائه می کند که مختص جهان «موراکامی» است.

پشت جلد کتاب آمده است:

زیستن در لحظه

ناممکن است اگر نتوانی

فراچنگ آوری

ثانیه های گریزپا را

«اول شخص مفرد» هشت داستان جداگانه است که هفت راوی ناشناس دارد و فقط یک نفرشان نام دارد، هاروکی موراکامی. راویان میان سالی که علایق مشترکی از جمله موسیقی جزو بیسبال با نویسنده دارند. موراکامی خواننده را با خود به هزارتوی پر پیچ و خم رئالیسم جادویی می برد، مرز بین واقعیت و رؤیا را در می نوردد و داستان های رئالیستی را با داستان های سوررئالیستی درهم می آمیزد.

پرنده گفت: «مرگ همیشه مثل اجل معلق سر می رسد؛ و درعین حال سر وقت و با حوصله کارش را انجام می دهد؛ مانند عبارات زیبایی که به ذهنت خطور می کند. به آنی بند است، اما آنی ایدی. به گسترۂ کرانه شرقی تا کرانه غربی، و تا بیکرانگی شاید. در این ساحت مفهوم زمان گم می شود. از این منظر ممکن است قبل از اینکه به پایان عمرت برسی، مرده باشی ومرگ حقیقی، زمان اضمحلال و فروپاشی است؛ لحظه ای که باقیمانده وجودت نیزبه ناگاه و به تمامی محو می شود و به عدم بازمی گردد؛ و این بیان حال من بود

پشت جلد کتاب آمده است: 

مرسی که اجازه دادی شب رو اینجا بمونم. واقعا دلم نمی خواست تنهایی اون همه راه رو تا کوگانه ئی برگردم. بعضی وقتها برای دخترها یه همچین اتفاقاتی می افته.» همین طور که داشت از خانه ی من خارج می شد اینها را می گفت. ما هر دو در آن لحظه این موضوع را می دانستیم که دیگر هرگز قرار نیست همدیگر را ببینیم. آن شب، او فقط نمی خواست که تنهایی آن مسیر طولانی را با قطار تا کوگانه ئی طی کند، و این تنها دلیلی بود که به خانه ی من آمد.

پشت جلد کتاب آمده است: 

مجموعه داستان اول شخص مفرد تازه ترین اثر هاروکی موراکامی نویسنده ی محبوب و نام آشنای ژاپنی است. هشت داستان این مجموعه ویژگی مهم و مشترک سایر آثار او را نشان می دهند هم ریشه در فرهنگ ژاپنی دارند و هم جهان شمول اند؛ هم گنجینه ی شخصی او از عشقها و تجربیات گذشته اش هستند و هم می توانند در خوانندگان مختلف حس همذات پنداری ایجاد کنند. موراکامی هفتاد و دو ساله، با حافظه ای درخشان، برش هایی از دوران زندگی اش را ذکر می کند که در هر کدام امرى ظاهرا ساده اما به نوعی فراواقعی رخ داده که تا امروز از یادش نرفته است. کتاب خواننده را آزاد می گذارد تا خودش تصمیم بگیرد که یک خاطره ی شیرین می خواند یا یک داستان عجیب و فراواقعی؛ و هنر اصلی موراکامی در همین است.

 

گفتن از زشتی به معنای گفتن از زیبایی هم است. اکثر زنان زیبایی که می شناسم از خودشان راضی نیستند و نقایص جزئی و زودگذر آنها را به هم می ریزد، همان نقایصی که همیشه در ظاهر هر فردی پیدا می شود. آیا در مقایسه با چنین زنانی، زنی که زیبا نیست ولی از حقیقت زشتی اش لذت می برد آدم شادتری نیست؟ مهم نیست یک زن چقدر می تواند زیبا باشد چون به هر حال همیشه نقایصی دارد، به همین ترتیب مهم نیست یک زن چقدر می تواند زشت باشد چون همیشه بخشی از ظاهر او زیباست. جهان، بسته به اینکه چطور نگاهش کنیم، می تواند کاملا متفاوت و دگرگون شود. بسته به نحوهی تابیدن پرتو خورشید بر اجسام، تاریکی به نور، یا نور به تاریکی تبدیل می شود؛ مثبت منفی می شود، و منفی مثبت